25η Μαρτίου:Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Απρίλης του 1841,Παρασκευή απόγευμα , έξω απο το ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιά. Ενας κουλουριασμένος γεράκος , μισότυφλος και ταπεινός απλώνει το χέρι του για λίγη ελεημοσύνη απο τους βιαστικούς περαστικούς που δεν του δίνουν σημασία .Ακούγονται βήματα,κάποιος περαστικός σταματάει .Απο την αμφίεση του φαίνεται για ξένος. Κουνάει λυπημένα το κεφάλι του.Μπροστά του έχει ως ζητιάνο,έναν απο τους φοβερώτερους πολεμιστές, τον τρομερό Νικηταρά ,το φόβο και τρόμο των Τούρκων  στην Επανάσταση!Ο "τουρκοφάγος", έτσι τον ονόμασαν οι συμπολέμιστές του,να βρίσκεται σε αυτή την οικτρή κατάσταση;  Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

Ο Νικηταράς στην πιο πιστή απεικόνισή του

- Τι κάνετε στρατηγέ μου;
- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.
- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!».

Είκοσι χρόνια πίσω,Ιούλιος 1822, περιοχή Δερβενάκια Κορινθίας. Ο Νικηταράς με τα παλληκάρια του αποδεκατίζει τη στρατιά του Δράμαλη στα υψώματα γύρω απο τα Δερβενάκια .Η ορμή του συγκλονίζει τους στρατιώτες του!Τρια σπαθιά σπάνε στα χέρια του την ώρα της μάχης !Το τέταρτο γίνεται ενα με την παλάμη του.Αδυνατούν να του το αφαιρέσουν μετά τη μάχη !Μετά απο ώρες καταφέρνουν να το απομάκρύνουν, αφού χαλάρωσαν με ζεστά επιθέματα τα νεύρα του χεριού του...

Μετά την μάχη στα Δερβενάκια, συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς. Αξιωματικοί και στρατιώτες μαζεύτηκαν για την μοιρασιά. Κάποιοι πρόσεξαν πως ένας συναγωνιστής τους έλειπε από την συντροφιά. Ήταν ο Νικηταράς.Παρά την άρνηση του να πάρει κι αυτός κάποια λάφυρα, στο τέλος και μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί. Την σέλα χάρισε αμέσως σε συμπολεμιστή και φίλο του.

Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα « Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι».

Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι όμως του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας γράφοντάς του: " το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία".

Η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια του Νικηταρά έμεινε παροιμιώδης. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε.

Πεθαίνει το 1849, ξεχασμένος και προδωμένος απο την πατρίδα που απελευθέρωσε!